Moddervreten tijdens de Drenthe200
Ultramarathon “Drenthe 200”
Na een kort en zenuwachtig nachtje gaat maandagochtend 28 december om 04.25 uur de wekker. De eerste uitdaging van de dag is om op dit hachelijke tijdstip voldoende energie in het lijf te krijgen. Tegen heug en meug werk ik een bak muesli met kwark, een aantal krentenbollen met kaas en twee dubbele espresso weg.
Gezien mijn zeer geringe fietsspecifieke trainingsarbeid van de laatste maanden, ben ik oprecht bang voor wat er komen gaat vandaag en hoop ik vurig de eindstreep te halen. Zeker na het zien van dit filmpje van RTV Drenthe. Maar de vele reacties en donaties op mijn actie voor Warchild zijn zeer goed voor de moraal. Ik heb er zin in!
De start van de Drenthe200
Rustig starten en sparen is het devies. Kapot ga je toch wel!
Om 05.45 uur staan de ruim 400 deelnemers in acht startvakken opgesteld op de Brink in Roden. Met startnummer #140 mag ik plaatsnemen in het 3e startvak en heb ik direct een groot deel van het deelnemersveld achter me. ‘Laat je niet gek maken hè, rustig starten en sparen is het devies’ hoor ik naast me. En dan klinkt om 06.00 uur het startschot…
De eerste kilometer is geneutraliseerd, wat de gelegenheid geeft nog een aantal plaatsen op te schuiven. Als ‘de koers’ eenmaal wordt vrijgegeven zit ik mooi voorin en spring met een groepje mee. Zodra we over de onverharde paden slingeren, zien we achter ons een sliert van lampjes. Werkelijk een indrukwekkend gezicht in de Drentse duisternis.
Het is opletten geblazen op de modderige gladde paden. Het tempo ligt hoog en het zicht is minimaal in het kunstlicht dat op m’n stuur is gemonteerd. Hinkend op twee gedachten (“Dit schiet lekker op zo!’ en ‘Doe nou rustig, sparen! Roden is nog ver!) kies ik ervoor om in deze groep te blijven hangen. Het plan om rustig van start te gaan, ging met ruim 25km!! in het eerst uur, definitief overboord. Ik bedacht ter plekke een nieuw strijdplan: “Zo snel mogelijk zo ver mogelijk komen en dan hopen dat je in de buurt van de finish bent voordat je helemaal leeg bent..”
De Hel van het Noorden
De eerste 50 kilometers waren, hoewel in het donker verreden, vrij goed te doen. Daarna volgt een stuk in de buurt van Gieten wat bekend staat van oa de Hondsrug Classic en Internationale Cyclocross wedstrijden. Hier bleken de beruchte ‘zuigende’ paden rondom de zandafgravingen een verademing ten opzichte van de spekgladde single tracks in de bossen. Het gemiddelde tempo ging hier hard naar beneden, terwijl de grafiek van de gemiddelde hartslag een tegengestelde tendens vertoonde.
Het parcours vervolgt via Drouwen, Orvelte, Spier (waar de organisatie een interessant lusje had bedacht om de A28 over te gaan), dwars over het prachtige Dwingelderveld naar Dwingeloo alwaar ik mijn ‘persoonlijke verzorgingstas’ door de organisatie heb laten bezorgen. De teller staat inmiddels op 127km in een kleine 6.30 uur. Als dit zo door gaat ben ik voor het donker binnen, durf ik ineens te stellen. Niet te lang stilstaan dus! Ik pak mijn powerbar uit de tas om de telefoon onderweg op te kunnen laden en een paar gelletjes. Smeer mijn ketting nog even, snaai een paar stroopwafels van de verzorgingstafel en spring snel weer op de fiets.
“Zo snel mogelijk zo ver mogelijk komen en dan hopen dat je in de buurt van de finish bent voordat je leeg bent..”
Tot Huis ter Heide (175km; laatste verzorgingspost voor de finish) weet ik mijn tempo goed vast te houden, al merk ik dat eten en drinken niet meer van harte gaat, net als het kracht zetten op de pedalen overigens. Maar goed, nog 25km te gaan en als dit zo door gaat ben ik rond de klok van 16.15 binnen. Dat is ruim voor het donker en uren sneller dan ik in mijn snelste schema vooraf had bedacht. Niet wetende wat het parcours nog voor ons in petto zou hebben …
De brede paden achter Norg en Langelo, die doorgaans goed begaanbaar zijn, waren veranderd in een grote modderpoel. Zelden heb ik zoveel modder bij elkaar gezien en moest zelfs noodgedwongen een aantal keer te voet verder omdat de fiets volledig vast gelopen was in de bagger. Terwijl ik voor de zoveelste keer in de modder lag te spartelen, prees ik mij gelukkig met mijn besluit van zo’n 10 uur eerder. Had ik niet zo hard doorgetrapt in de eerste uren, dan had ik dit helse stuk niet bij daglicht moeten volbrengen maar slechts ondersteund door een lampje. Hulde voor een ieder dit stuk in het donker heeft moeten rijden/lopen!
Uiteindelijk, na een kleine ‘detour’ in Roden omdat ik het aller-aller-laatste bordje over het hoofd had gezien, ben ik even na half 5 gefinisht. 204,4km in een tijd van 10h40 was goed voor een plek bij de eerste 100 en €1250! voor Warchild!
204,4km in een tijd van 10h40 was goed voor plek bij de eerste 100 en €1250! voor Warchild!
Donaties voor Warchild tellen op tot € 1250,-
Op eerste kerstdag bedacht ik mij dat dit een mooie gelegenheid is om als lid van Gaul! een mooie actie op poten te zetten en geld in te zamelen voor Warchild. Het begon met dit blogpostje wat via Social Media is verspreid. Vele donaties zijn toegezegd. Samen hebben we €1250!!! ingezameld voor Warchild! Onwijs bedankt voor jullie support! Het gaf me vleugels!
Je donatie kun je aan mij overmaken (NL52ABNA0463960033) of rechtstreeks via de website van Gaul! doneren aan mijn actie. Dat doe je HIER.
Onwijs bedankt voor jullie support! Het gaf me vleugels!
