Verslag Ironman van Eelde – 2020

Zaterdag 24 oktober, een paar minuten nadat de klok 10h had geslagen en Marloes met de kids was aangekomen bij de Lijte, ging ik van start in mijn 70.3 Ironman van Eelde. Familie, vrienden en een aantal mede-gaullisten hadden zich verzameld langs de waterkant om het tafereel te aanschouwen. Jasper lag met zijn volgboot paraat en kon, als Mitch Buchannon, ingrijpen, mocht het koude water leiden tot een plotselinge krampaanval. Gelukkig bleek een ingreep niet nodig en stond ik na 38 minuten watertrappelen weer op de kant en kon het neopreen worden verruild voor een droog setje lycra in de zwart/gele Gaul! kleuren.

Eenmaal op de fiets moest het lijf weer op temperatuur komen. Helaas was van het waterige zonnetje waarop ik had gerekend slechts het waterige deel overgebleven. De regen en stevige windstoten zorgden er wel voor dat er hard gewerkt moest worden om vooruit te komen. Dat helpt om de verbrandingsmotor op volle toeren te krijgen en daarmee de interne temperatuur weer op niveau. Ver in het achterhoofd zei een stemmetje: “Rustig aan! Je moet straks nog een halve marathon lopen!”. Maar echt schrik had ik er niet van. Ik trapte acceptabele wattages via het achterwiel in het asfalt van de prachtige Drentsche binnenweggetjes. Vanwege de modder was enige voorzichtigheid geboden maar desondanks een prima resultaat op de fiets: 91,5km in 2h en 35min. Dik tevreden gegeven de omstandigheden.

De parkeerplaats bij de uitkijktoren van de Onlanden deed dienst als parc-fermee. Achter de auto van mijn ouders kon ik mij ontdoen van alle modder en me opmaken voor het slotstuk van de dag; de halve marathon. Henk-Jan de haas stond al warm te trappelen en zal de komende uren mee lopen voor de mentale support. In looptenue stelden we ons op bij de startlijn, getekend door Juna, Elin en vriendje Guus. Een top begin van de laatste etappe.

Mijn doel in deze halve marathon is te finishen binnen de 2 uur. Voor dat persoonlijke record is een gemiddelde racepace van 5.41/km nodig. Het plan was rustig van start te gaan en een lekker ritme te zoeken. Naar mijn lijf luisterend hadden we dat ritme snel gevonden en deze eerste km werd afgelegd in 5.30. Mentaal lekker om een kleine buffer op te bouwen. Dat ik onderweg voldoende zou drinken had Wouter Smrkovsky, die als verzorger mee fietste door de Onlanden, als persoonlijke missie gevat. Om de 18 minuten kreeg ik een bidon aangereikt en moest er gedronken worden. Kilometer na kilometer ging onder ons door met split-tijden tussen de 5.29 en 5.32 / km. Het ging heerlijk! Tot ongeveer de 16e kilometer. Toen werd het ineens zwaar en gingen de beenspieren protesteren. Bij de doorkomst op 17,5km stonden Juna en Elin te springen aan de kant van de weg: “Hup papa, Hup papa!”. Roos en Abby hadden zelfs een prachtig spandoek gemaakt: “Hup Fop!” Het leek wel een echt evenement. Ik vond het zo gaaf! En toen bedacht ik mij ook dat het eigenlijk wel lekker is dat ik langzaam maar zeker kapot ging. Ik wil achteraf immers ook niet het gevoel hebben dat er meer in had gezeten! En zo bleven we ook de slot kilometers toch vasthouden op een pace van 5.32.

De finish was echt hartverwarmend! Iedereen die mij gedurende de dag had gevolgd had zich verzameld rond de finish. Geert had, namens Gaul!, voor de nodige entourage gezorgd; fel gekleurde pionnen, een groot spandoek voor War Child en een speciaal biertje voor na de finish. De finishlijn zelf werd gemarkeerd door de oranje vlaggetjes die ik van ver af kon zien. Ondanks de kramp in de bovenbenen deed ik mijn best om nog iets van een sprintje eruit te persen en gooi mijn handen in de lucht als ware het een echte wedstrijd! Eindtijd halve marathon: 1h 56min! De zelf geknutselde medailles die ik van Juna en Elin direct om de nek kreeg gehangen maakten mijn dag meer dan geslaagd! Het “Euww.. Je krijgt geen kus papa, je zweet helemaal!” neem ik maar voor lief.

Trost als een pauw!

Ik kreeg afgelopen week veel te horen: “Wat een prestatie, daar mag je trots op zijn!” Waar ik zelf vooral trots op ben is dat dit evenement tot stand is gekomen. Je kunt namelijk gaan zitten mokken en treuren over alles dat vanwege corona niet door kan gaan of je past je plannen op zo’n manier aan dat het wel past. Als dat een stukje positiviteit is dat mensen mee kunnen nemen door deze Ironman van Eelde, dan ben ik trots. Als volgend jaar een aantal mensen nieuwe (sportieve) doelen stellen omdat ze door de Ironman van Eelde de inspiratie hebben gevonden, dan ben ik trots. Waar ik de afgelopen week helemaal van heb genoten zijn Juna en Elin. Die hebben ontdekt dat je dus prima alleen een wedstrijd kunt doen. Ze vliegen om de beurt door de kamer en doen alsof ze zwemmen, fietsen of hardlopen terwijl ze roepen: ‘Ik ben papa!”. De ander staat met het spandoek van Roos langs de kant en roept: “Hup papa, hup papa!” Een voorbeeld zijn voor je eigen kinderen, dat wil toch iedere papa! Dan ben ik echt zo trots als een pauw!

War Child

En dan natuurlijk de actie voor War Child! Man wat een geld is er opgehaald. Op de website van Gaul! staat de teller bijna €2800 en ook via Accenture heb ik een actie en donatie-pagina gemaakt. Alle donaties van mijn Accenture collega’s worden door het bedrijf nog verdubbeld waardoor de totale telling inmiddels als over de €3500 gaat! Dank aan iedereen die mij en daarmee War Child heeft gesponsord!

Had jij ook graag een donatie willen doen, maar was je er nog niet aan toe gekomen: Niet getreurd, je kunt nog altijd doneren via de Gaul! actiepagnia!